De laatste weken word ik overspoeld met vragen over de speler van Ajax Nouri. Het is natuurlijk altijd vreselijk als er een zeer ernstig letsel op het sportvel plaatsvindt. Meestal is er direct adequate hulp ter plekke. Allereerst bij de amateurs iemand van de EHBO of een bekwame trainer. Is het ernstig, hersenschudding, botbreuk dan wordt de speler of speelster doorverwezen naar de arts of ziekenhuis. Bij de professionele sport gaat het iets anders, maar het komt op het zelfde neer. Bij een club moet een bekwame fysiotherapeut aanwezig zijn. Daarnaast een echte sportarts, geen huisarts die sport leuk vindt. Natuurlijk moeten er op het sportveld en in de zaal de nodige hulpmiddelen aanwezig zijn. Bijvoorbeeld een defibrillator, brancard, enz. Gelukkig gebeuren er niet vaak ernstige blessures. Wel komen er veel te veel blessures voor. Niet alleen door slechte voorbereiding op een sportprestatie, maar ook verkeerd schoeisel. Van groot belang is ook het preventief tapen. Vaak hoor ik dat men dat niet doet omdat men niets mankeert. Dan moet men juist tapen, om geen enkelblessure op te lopen. Een keeper moet ook vaak zijn haar vingers tapen. Ook volleyballers en basketballers zie je het vaak doen. Vooral in Amerika zijn ze fan van het tapen en zwachtelen. Veel trainers eisen het ook. Net zo als het dragen van scheenbeschermers bij het voetbal.

Dan Nouri. Gelukkig komen deze ongelukken niet vaak voor. Maar als een speler of speelster een hartstilstand heeft gekregen dan moet men direct ingrijpen. Als er een defibrillator aanwezig is, op het veld, moet men die direct gebruiken en geen seconde wachten. Meestal is dat levensreddend. Heeft men geen defibrillator bij de hand, dan direct hartmassage en mond op mond beademing. Ook als het later niet nodig bleek te zijn is het de enige remedie bij een (vermeende) hartstilstand. Het blijkt nu dat dit bij Nouri niet is gebeurd. Dat is op zijn zachts gezegd heel erg.  Niet alleen voor Nouri zelf, maar zeker ook voor de familie en ook voor de club fysiotherapeut en de sportarts.

Dat verzorgers goed op de hoogte moeten zijn van blessures blijkt nu wel met het wereldkampioenschap voetbal. Ok met de woorden van Michels te eindigen, hier zie je dat voetbal oorlog is.